تبادل
لینک هوشمند
یکی از معـماریهای مهـم ایران مربوط است به قرن ۱۳قـبل از میلاد؛ معـبد چـغـازنـبـیل ( ۱۲۵۰ قبل از میلاد ) است که در کنار رودخانه کرخه در استان خوزستان در جنوب ایران قرار گـرفـته است. این معـبد بوسیله “هـونـتاش هـوبان” پادشاه ایلام بر روی خرابه های شهر باستانی “دور – آنـتـش” ساخته شده بود.
این معـبد نشانگـر اوج و شکوه معـماری در آن دوره است. این بـنا بصورت چـهـارگـوش و به صورت یک ساخـتمان پـنج طبقه است، که هـر طبقه از طبقه قـبلی کوچکـتر است و نمائی بصورت مخروطی را نشان می‌دهـد.
معـبد اصلی در آخرین طـبـقـه ساختـه شده بود. موادی که در ساختمان این معـبد بکـار رفـته است، بـیـشـتر از آجرهـای پـخـته لعـاب دار هـمراه با ساروج بـسیار قـوی بوده است.
گـنـبد غـربی معـبد چـغازنـبـیل که بصورتی ماهـرانه ساخته شده بود هـنوز هـم پس از گـذشت سـه هـزار سال از تاریخ آن بصورتی عـجـیب و حیرت آور در وضعـیتی خوب بسر می برد. ساخـتـن طاقـهـای هـلالی شکـل برروی راهـروهـا و پـلـکـان هـای داخل معـبـد نـشـانگـر مـوفـقـیت فوق العـاده و شگـفت آور معـماری در ایران باستان است. چـیـزی که باعـث تعـجب و شوک بـسیار در معـماری چـغـازنبـیل است، اینکه ابـتـکار هـنـرمندان آن دوره در اخـتراع و ساختـن یک سیستم جدید که آب آشامـیدنی ساخـتمان را تهـیه می‌کرده است. آب تسویه شده بوسیله عبادتـگـران و پـرستـشگـران و ساکـنین آن منطقه مورد استـفاده قرار می‌گـرفت.
نام باستانی آن دور اونتاش می باشد . نام شهری که در پایان هزاره دوم قبل از میلاد توسط اونتاش نپیریشا پادشاه ایلامی ساخته شد است . این پادشاه در قسمت مرکزی شهر معبدی مطبق که در آن زمان ذیقورات نامیده میشده بنا می کند . . این معبد رفیع و سه طبقه به اینشوشیناک و نپیریشا که از خدایان بزرگ ایلامی بودند اهدا گشته بود. محوطه صحن ذیقورات توسط دیواری احاطه گشته است .
خارج از محوطه این معبد بزرگ کاخها و آرامگاهها خانواده شاهی در منتهی الیه زاویه شرقی شهر بنا گشته است . به غیر از دو دیوار نامبرده حصاری قطور تمامی شهر را محصور کرده است که مجموع طول آن حدود ۴ کیلومتر میباشد . دور تا دور معبد با آجرهای پخته شده پوشیده شده است که این آجرهای با خط میخی زندگی پادشاه را توصیف کرده است . درهای چوبی معبد و کاخها با قطعات شیشه ای تزئین می شده اند .
یکی دیگر از شگفتی های این معبد آن است که در پشت معبد در روی زمین جای پای انسان ( کودکی ) نقش بسته است که بعد از گذشت بیش از ۳۵۰۰ سال هنوز پابرجاست . محققین گفته اند در هنگام ساخت و آن زمانی که آجرهای نرم بوده است انسانی پا گذاشته است . این جای پا واقعا دیدنی است .
نظرات شما عزیزان:
ادامه مطلب
